Nieuws
‘Meer oog hebben voor elkaars rol’
Publicatie datum: 5 juli 2018
Zo'n 50 verpleegkundige teamleiders in VUMC leerden én lachten tijdens de serious game.
Zo’n 50 vooral verpleegkundige teamleiders van VU medisch centrum, hebben onlangs via de serious game van Registratie aan de bron ervaren welke uitdagingen er zijn rond het eenmalig vastleggen van zorginformatie in het epd voor meervoudig gebruik. “Als jij iets niet doet of niet goed registreert, ontstaat er ergens anders een probleem in de keten rond de patiënt. We moeten allemaal meer naar het grote geheel kijken, oog hebben voor elkaars rol, van andere zorgprofessionals, maar ook voor die van de DBC-mensen”, is de belangrijkste conclusie van Gea Westerhof, hoofd van de zorgeenheid medische oncologie en reumatologie.
Zij werd voor de game gebombardeerd tot medisch specialist. “Je hebt er echt last van als anderen iets niet registreren, dat niet goed doen
of niet snel genoeg. De gevolgen merk je in de rest van het spel. Je denkt steeds bij anderen ‘schiet eens op’, want er staan alweer nieuwe patiënten te
wachten.”
Inspiratie voor verpleegkundige kwaliteitsstandaard
De game was in VUmc onderdeel van een inspiratiebijeenkomst rond de verpleegkundige kwaliteitsstandaard die VUmc heeft ontwikkeld. ‘Zorgvraag en zorgplan’, was het thema. Het doel was om zicht te krijgen op de meerwaarde van het werken met zorgvragen en daarbij behorende zorgplannen. “En wat leg je daarvoor vast en hoe leg je dat vast? Wat moet ik uitvragen? Wie heb ik voor me en waar heeft die behoefte aan? Waarom is standaardiseren belangrijk voor continuïteit van zorg in de hele keten en wanneer kan standaardiseren niet?” schetst Kira Scheerman, stafadviseur zorg in VUmc de reden om de game van Registratie aan de bron te gebruiken. Het spel heeft daar op een beeldende manier bij geholpen.
Patiënt voor ogen houden
De game legde bijvoorbeeld ook een belangrijke valkuil rond registratie bloot: het systeem wordt onbedoeld leidend en de patiënt uit het oog verloren. “Zo was er een patiënt met hevige pijn. De spelers waren zo met het uitvragen van de patiënt bezig dat ze vergaten de patiënt alvast pijnmedicatie te geven”, zag Kira Scheerman.
Van eiland af, meer samen
De eerste ervaringen werden snel omgezet naar nieuw gedrag. “In de tweede ronde van het spel merkte je dat iedereen meer van zijn eiland af kwam. Er ontstonden meer gesprekken, je deed het meer samen met de anderen in de keten. Daardoor ging het ook veel efficiënter. Dat was mooi om te zien”, schetst Gea Westerhof.
Op de netwerkborrel na afloop had ze het er met de andere teamleiders al over hoe ze hier mee verder kunnen gaan in de praktijk. “Want je kunt een leuke dag hebben met veel inspiratie, maar uiteindelijk gaat het erom:
wat doen we er samen mee?”
Precies wat Scheerman ook hoopte. “We zijn bezig met de vraag: hoe kunnen we afdelingen en teams meer verbinden? Het gebeurt zelden dat
de hele verpleegkundige beroepsgroep van het ziekenhuis bij elkaar komt. Het is een complex onderwerp, maar er werd ook veel gelachen. Juist die ontspanning
maakt het praten met elkaar gemakkelijker.
Zij werd voor de game gebombardeerd tot medisch specialist. “Je hebt er echt last van als anderen iets niet registreren, dat niet goed doen
of niet snel genoeg. De gevolgen merk je in de rest van het spel. Je denkt steeds bij anderen ‘schiet eens op’, want er staan alweer nieuwe patiënten te
wachten.”
Inspiratie voor verpleegkundige kwaliteitsstandaard
De game was in VUmc onderdeel van een inspiratiebijeenkomst rond de verpleegkundige kwaliteitsstandaard die VUmc heeft ontwikkeld. ‘Zorgvraag en zorgplan’, was het thema. Het doel was om zicht te krijgen op de meerwaarde van het werken met zorgvragen en daarbij behorende zorgplannen. “En wat leg je daarvoor vast en hoe leg je dat vast? Wat moet ik uitvragen? Wie heb ik voor me en waar heeft die behoefte aan? Waarom is standaardiseren belangrijk voor continuïteit van zorg in de hele keten en wanneer kan standaardiseren niet?” schetst Kira Scheerman, stafadviseur zorg in VUmc de reden om de game van Registratie aan de bron te gebruiken. Het spel heeft daar op een beeldende manier bij geholpen.
Patiënt voor ogen houden
De game legde bijvoorbeeld ook een belangrijke valkuil rond registratie bloot: het systeem wordt onbedoeld leidend en de patiënt uit het oog verloren. “Zo was er een patiënt met hevige pijn. De spelers waren zo met het uitvragen van de patiënt bezig dat ze vergaten de patiënt alvast pijnmedicatie te geven”, zag Kira Scheerman.
Van eiland af, meer samen
De eerste ervaringen werden snel omgezet naar nieuw gedrag. “In de tweede ronde van het spel merkte je dat iedereen meer van zijn eiland af kwam. Er ontstonden meer gesprekken, je deed het meer samen met de anderen in de keten. Daardoor ging het ook veel efficiënter. Dat was mooi om te zien”, schetst Gea Westerhof.
Op de netwerkborrel na afloop had ze het er met de andere teamleiders al over hoe ze hier mee verder kunnen gaan in de praktijk. “Want je kunt een leuke dag hebben met veel inspiratie, maar uiteindelijk gaat het erom:
wat doen we er samen mee?”
Precies wat Scheerman ook hoopte. “We zijn bezig met de vraag: hoe kunnen we afdelingen en teams meer verbinden? Het gebeurt zelden dat
de hele verpleegkundige beroepsgroep van het ziekenhuis bij elkaar komt. Het is een complex onderwerp, maar er werd ook veel gelachen. Juist die ontspanning
maakt het praten met elkaar gemakkelijker.
